Rozdział 54

*Angie*

Siedziałam w swojej klasie próbując skończyć piosenkę. Męczyłam się ze zwrotkami już od kilku dni lecz nie wymyśliłam wiele. Słowa albo magicznie znikały z mojej głowy albo było ich zbyt wiele. Nie mogę zebrać do kupy swoich emocji i określić co czuję w danym momencie. Czy mogę powiedzieć, że wszystko zaczyna się układać? Jak najbardziej. Jest coraz lepiej. Moje postanowienie jednak było wykonalne i to bez zbędnych trudności. Jeremias… cóż, jeśli mam być szczera od jakiegoś czasu ma wrażenie, że czasami mnie unika a czasami jest tak jak zawsze. Rozmawiamy jakby nigdy nic. Może tylko mi się wydaje. W każdym razie myślę, że mogłoby nam wyjść, gdyby…

-Ah Angie! Znowu to samo! Ogarnij się! – skarciłam się na głos i oparłam głowę i dłonie jednocześnie uderzając łokciami z impetem o klawiaturę. Znowu się rozmarzyłam. Może i wszystko się układało lecz z tyłu głowy wciąż pozostawał strach przed odrzuceniem. W przeciwieństwie do swojej siostrzenicy niestety nie mam szczęścia w miłości. Najpierw German, a teraz Jeremias, który chyba woli mnie mieć jako przyjaciółkę z pracy.

-Wcale nie było źle, nie wiem po co ta złość. – usłyszałam znajomy głos i uniosłam głowę ku wejściu do klasy. O wilku mowa.

-Cześć. – przywitałam go udawanym uśmiechem. – Co cię tu sprowadza?

-Przechodziłem i usłyszałem jak śpiewasz. Ładna piosenka. – odwzajemnił uśmiech. – Szkoda tylko, że taka krótka.

-Proszę, nie dobijaj…

-Co jest? Gdzie ten entuzjazm i szeroki uśmiech co? Gdzie się podziała moja Angie? – podszedł do keyboardu i stanął naprzeciwko mnie. Znowu ten moment. Za dużo słów w głowie.

-Próbuję coś wymyśleć ale nie wychodzi. Coś chyba ostatnio nie mam weny.

-Wena to bajka dla amatorów. Siadasz i piszesz. Jeśli jesteś smutna to masz piosenkę rodem Adele, a jeśli jesteś radosna… - przerwałam mu śmiechem. – Co?

-Jak to jest, że zawsze jesteś w stanie poprawić mi humor, cokolwiek by się nie działo?

Zamilkł na chwilę.

-Czyli z piosenki aka Adele nici? – ponownie się zaśmiałam, a on razem ze mną. – To jeśli chcesz mogę ci pomóc. Nie mam teraz nic do roboty więc jak chcesz?

-Więc, jeśli już masz tą chwilę, to nie pogardzę twoją pomocą. Prawdę mówiąc w tej sytuacji nie pogardzę jakąkolwiek pomocą. – obszedł w koło instrument i stanął tuż obok mnie co wywołało u mnie dreszcze. Starałam się jednak nie ukazywać tego. Wciąż natłok słów. I jak tu pisać?

Jeremias skupił się na nutach i zaczął grać moją kompozycję. Chwilę później dołączył słowa i zaśpiewał cały refren. Stałam wpatrzona w niego zapominając o pracy. Miał niski, melodyjny głos. W pewnym sensie brzmiał trochę znajomo ale zbyłam to. Kiedy skończył odwrócił się w moją stronę przez co nasze oczy się napotkały. Szybko jednak spuściłam wzrok czując, że już pewnie staję się czerwona. Poczułam się jakoś niezręcznie i z tego wszystkiego lekko się zaśmiałam.

-Co jest? – Jeremias był szeroko uśmiechnięty a jego wąsy unosiły się pod nosem. – Zarumieniłaś się.

-Ja? Niee… wydaje ci się. – poprawiła włosy i wsadziłam je za uszy po czym szybko odwróciłam się do klawiszy, żeby szybko przeanalizować tekst i wymyślić coś sensownego zanim znowu się ośmieszę.

-Jak wolisz. – wzruszył ramionami i również skupił swoją uwagę na tekście. –Chyba mam pomysł.

-Słucham sugestii. – ponownie złożył dłonie na klawiaturze i zagrał melodię lecz ze zwrotki.

Si te sientes perdido en ningun lado

Viajando tu mundo del pasado

Si dices mi nombre yo te ire a buscar

Si crees que todo esta olvidado

Que tu cielo azul es tan nublado

Si di ces mi nombre yo te voy a encontrar

Przez cały ten czas patrzyłam na dłonie Jeremiasa fruwające po białych i czarnych plamach co pozwoliło mi nie odfrunąć i skupić się. W końcu znalazłam te słowa i dałam mu znak by nie przerywał gry i dodałam coś od siebie:

Es tan fuerte lo que creo y siento

Que ya nada de tendra este momento

El Pasado es un recuerdo

Y los sueńos crecen sempre creceran

Następnie razem zaśpiewaliśmy refren. Udało się. Naprawdę się udało.

-Wow, wyszło świetnie. – skomentował Jeremias.

-Muszę przyznać, było dobrze. – byłam lekko spięta. Wciąż musiałam się pilnować.

-„Dobrze”, to naprawdę mało powiedziane. Jesteś niesamowita. – zdjął jedną dłoń z keyboardu i ułożył ją na moim policzku, przez co przeszył mi go dreszcz przyjemności. Jednak wciąż starałam się unikać jego spojrzenia. – Przepraszam. – powrócił do instrumentu.

-Nie, nie masz za co mnie przepraszać. Więc… jak szedł ten tekst? Muszę go zapisać.

Następną godzinę spędziliśmy na doskonaleniu piosenki i usiłowania napisania następnej części. W końcu jednak zaczęła się moja lekcja i musieliśmy „zwinąć warsztat”. Reszta piosenki została dla mnie. Miałam ją skończyć sama w domu. Niestety Jeremias nie wiedział tego co ja. Bez niego tego nie dam rady napisać.

_______________________________________________________

Dziś ztrochę której lecz nie ze względu na moje lenistwo (może to trohę też nie nie o to głównie chodzi), ale o was bo nie chciałam żebyście musieli czekać także - suprajs! :D

Napisałam troszę "romantisz" o Angie i Ger... Jermiasie, aka zapowiedź tego co się będzie dziać (soon xd). /Pala