Opowiadanie cz.8

*Angie*

Gdy się ocknęłam byłam w jakimś pomieszczeniu. Leżałam na łóżku ortopedycznym, a koło mnie siedział German.

-German ? Co się dzieje ? Gdzie ja jestem ?

-Angie ! Uchh.. na szczęście nie masz amnezji. Poczekaj chwilę pójdę po lekarza.

-Co ? jakiego lekarza ? Co się w ogóle stało ? – najwyraźniej mnie nie usłyszał, ponieważ wyszedł. Po chwili przyszedł lekarz, który zaczął mnie badać. Zrozumiałam wtedy, że jestem w szpitalu. Kiedy pan doktor skończył badania kazał Germanowi wszystko mi wyjaśnić. Ucieszyłam się na tę wiadomość bo kompletnie nie wiedziałam o co chodzi.

-Widzisz Angie, poprosiłem Cię żeby się spotkać i porozmawiać, a gdy przechodziłaś przez ulicę poślizgnęłaś się i potrąciło Cię auto. – teraz zaczęło wszystko do mnie wracać. No ale zaraz co on mi chciał powiedzieć ? Nie mogłam wytrzymać i spytałam.

-Ach, rzeczywiście. German ? A co tak właściwie chciałeś mi powiedzieć ?

-Teraz to nieważne. Cieszę się, że już nic Ci nie jest. - Doskonale widziałam po jego wyrazie twarzy, że to było ważne ale skoro nie chciał mi powiedzieć to trudno.

-A tak w ogóle to kiedy mnie wypuszczą ?

-Jutro nastawią Ci bark i będziesz mogła wyjść po południu. Jeśli chcesz przyjadę po Ciebie.

-To miłe ale nie trzeba.

-Nie chcę żebyś szła taki kawał drogi pieszo. Dodatkowo czuję się winny przez to co się stało.

-Dobrze. I dziękuje Ci. – wtedy schylił się i pocałował mnie w policzek. Ogólnie to miłe, że siedział tu tyle czasu. Może on czuje do mnie coś więcej? A co czuję ja?

Następnego dnia przyszedł kręgarz i nastawił mi bark. Trochę bolało ale lepsze to niż chodzić z cały czas bolącym, wybitym barkiem. Lekarz kazał mi tylko uważać na lewe ramię i nie nadwyrężać go. Po południu mogłam już wyjść ze szpitala. Na zewnątrz już czekał na mnie German. Kiedy wyszłam i go zobaczyłam, uśmiechnęłam się. Sama nie wiem czemu ale miałam ochotę go przytulić. Na szczęście powstrzymałam się.

-Cześć.

-Hej Angie. Jak się czujesz ?

-Trochę boli mnie głowa ale tak ogólnie to jest dobrze.

-Cieszę się. Pomóc ci wsiąść ?

-Nie, nie trzeba. Bark mnie już praktycznie nie boli.

-Przepraszam.

-Nie, nie przepraszaj i dziękuje. Za wszystko. – uśmiechnęłam się i wsiedliśmy do samochodu. Droga była krótka więc nie było zbyt dużo czasu na rozmowę. Gdy weszłam do domu oczywiście Olga mnie dopadła.

-Oj Angie, Angie ! Już jesteś ! Jak się czujesz ? Zaparzyć Ci kawy ? A może herbaty ? Lód na ramię ? Chociaż poczekaj. Co chcesz do jedzenia ? Ale się o Ciebie bałam ! – pewnie by nie skończyła gdybym jej nie przerwała.

-Hahah ! Olgo nic mi nie jest. Nic nie potrzebuje. Pójdę tylko odpocząć kilka minut w swoim pokoju i starczy. – Jak powiedziałam tak zrobiłam. Violetta najwyraźniej była w Studiu. Z tego co wiem to ma dziś pokazać z zespołem piosenkę Pablowi. Gdy sobie odpoczęłam zauważyłam, że Viola za 10 minut kończy zajęcia, więc postanowiłam iść ją odebrać i przy okazji poprosić Pabla i zwolnienie. Po kilku minutach byłam już przed Studiem. Zobaczyłam przygnębioną Violettę wychodzącą ze szkoły. Jednak jak mnie zobaczył to się uśmiechnęła.

-Hej Angie ! Jak dobrze, że wróciłaś.

-Też się cieszę. A co się stało ? Jade znowu Ci dokuczała ?

-Nie. Po prostu się za tobą stęskniłam.

-Ale nie o to mi chodzi. Widziałam przed chwilą jak byłaś strasznie smutna.

-Nieważne Angie. Jestem po prostu zła na siebie. Nie chcę o tym teraz rozmawiać.

-Dobrze. Poczekaj chwilę muszę porozmawiać z Pablem.

-Ok. Czekam ! – poszłam więc do pokoju nauczycielskiego i na całe szczęście zastałam tam Pabla.

-Angie ! Nareszcie wypuścili Cię ze szpitala. Jak się czujesz ?

-Dobrze ale muszę Cię prosić o zwolnienie na dwa dni.

-Jasne. Świat się nie zawali jak nie będzie Cię dwa dni.

-Dziękuje, jesteś kochany.

-A teraz ja mam pytanie...

-Kiedy zamierzasz powiedzieć Violi i Germanowi prawdę ? – w tym momencie usłyszałam glos zza drzwi.

-Jaką prawdę ?! – okazało się, że to Violetta. Weszła do pokoju.

-Angie co ty przede mną ukrywasz ?

-Violu to nie tak, bo…

-Nie Angie dosyć. Myślałam, że ten dzień nie może być gorszy. Dziękuje bardzo ! – wtedy wybiegła.

-Pablo co ja teraz mam zrobić ?

-Powiedzieć prawdę na przykład.

-Chyba oszalałam ale masz rację. Violetta zaczekaj ! – nie udało mi się jej jednak dogonić. Przed domem zatrzymałam się. Musiałam się zastanowić jak jej to wszystko powiedzieć. Wycofałam się i poszłam w stronę parku. Nie wiem ile czasu tak chodziłam, ale jestem pewna, że nic nie wymyśliłam. Postanowiłam iść na spontan. Co będzie to będzie. Wieczorem weszłam do Violetty do pokoju.

-Vilu możemy porozmawiać ?

-Nie.

-Chcę Ci powiedzieć całą prawdę. Uwierz to dla mnie też nie jest łatwe.

-Dobra wejdź.

-Dziękuje. Więc jak już mówiłam to nie takie proste i proszę żebyś mnie zrozumiała. Ja… ja jestem twoją ciocią.

_______________________________________________________

A więc ja jak to ja utrzymuje was w niepewności ;D Też was kocham ;* Jesteście ciekawi jak Viola zareaguje? ;p /Pala